Zuid Marokko

De afgelopen dagen zijn we richting het diepe zuiden van Marokko gereden. Dinsdag van Marrakech naar Ait Ben Haddou en woensdag door naar Zagora.
Dinsdagochtend begon de tocht met het ophalen van onze auto. Dit had nog wat voeten in de aarde en samen met geld halen, auto voltanken en water & proviand inslaan zorgde dit ervoor dat we niet voor half twaalf op pad waren.

Om daarna Marrakech uit te rijden richting Ouarzazate was de eerste duur- & vuurproef. Het kostte meer dan 3 kwartier om de goede weg te vinden! Eenmaal de weg gevonden was het een bijzonder mooie rit over het Atlas gebergte. De weg loopt over de hoogste pas van Marokko (2300m). Het is een prima weg met weinig verkeer door een ontzettend ruig landschap met af en toe uitzicht op besneeuwde bergtoppen.

Het meest verbazend en bijzonder zijn de dorpen waar je af en toe langs rijdt. Doordat de huizen vaak met de lokale stenen worden gebouwd, vallen de dorpjes geheel weg tegen de bergachtige achtergrond. Het voornaamste lokale vervoermiddel is de ezel. En een stoffig dorpspleintje met voetballende kinderen die allemaal naar de passerende auto zwaaien maken het beeld kompleet. De Middeleeuwen lijken hier dan maar net voorbij.

Het landschap na het Atlas gebergte gaat eigenlijk naadloos over in de woestijn. Alleen maar rotsen, rotsen en rotsen met af en toe een verdwaald struikje.

Het hotel vlakbij Aït Ben Haddou was prima. Verlaten in de woestijn, naast een droge rivierbedding en een brug gemaakt van houten planken op een meccano constructie. De planken van de brug rammelde vervaarlijk met elke auto die er overheen ging. Gelukkig dat er ‘s nachts geen verkeer is anders hadden we waarschijnlijk geen oog dicht gedaan. We zaten nog steeds redelijk hoog (1200m) en hadden dan ook truien en lange broeken nodig.

‘s Morgens vroeg op weg naar Zagora. De eerste stop was Aït Ben Haddou, een prachtig bewaard gebleven Kasba (dorpje versterkt door vestingmuren). Het is nu ook onderdeel van het beschermd werelderfgoed van Unesco. Vooral het uitzicht op de Kasba is prachtig. Er in rondlopend zie je er eigenlijk minder van.

De tocht naar Zagora was verder erg indrukwekkend. Voor ons al, laat staan voor de kinderen. Het landschap is zo onherbergzaam en vijandig dat je je elke weer verbaasd als je een dorpje ziet. Helemaal verbazend is dat je soms ergens tegen de horizon van de woestijn iemand ziet lopen. Wat doet iemand daar?

In Zagora hebben we een hotel een paar kilometer buiten het stadje. Midden in niks (=woestijn). Maar met een gigantisch zwembad. Aangezien we vandaag even een rustdag houden (de kinderen waren behoorlijk moe van de reis & de indrukken), kunnen ze zich nu heerlijk in het water uitleven. Art