De kinderen

De kinderen hebben ook een prima vakantie. Ze zijn inmiddels helemaal gewend aan het eten en aan de temperatuur. De kinderen blijven een bezienswaardigheid. Elke dag worden ze gefotografeerd. Mensen vragen meestal aan Art of mij of het mag en dan worden er een aantal foto’s genomen in verschillende samenstellingen. Lars en Roos zijn dat al zo gewend dat ze snel gaan staan, hun liefste glimlach opzetten en een V-teken met de vingers maken (doen de chinezen ook bij elke foto die ze van zichzelf (laten) maken).

Het eten met stokjes gaat ze ook steeds beter af. Soms ligt er nog wat op de grond, maar meestal gaat het prima. De stokjes worden wel gespaard en gaan in ‘n plastic zakje mee.

Een paar woordjes chinees kennen ze (en wij), maar het blijft toch hallo, dankjewel en tot ziens. Lars z’n engels gaat heel goed. Hij bestelt alleen in het engels en weet steeds meer woorden.

De kinderen blijven zich verbazen over het boeren en tuffen (incl. veel gerochel) op straat dat met name de wat oudere chinezen toch regelmatig doen. Roos blijft lachen om blote piemeltjes. Chinese baby’s hebben een soort luierpakje aan (zonder luier) dat open is van onder. Wel zo handig.
Het is heerlijk om zo’n lange tijd zo intensief met z’n vieren op te trekken. Het is fantastisch om zo’n reis te maken, maar ook om te zien hoe de kinderen het ervaren en beleven. Ze kijken op een andere manier naar voor hun nieuwe dingen dan dat wij dat doen. Dat maakt de ervaring voor ons nog meer bijzonder. Verder zie je ook de band tussen Lars en Roos weer sterker worden. Ze zijn hier helemaal (zonder hun eigen vriendjes en dingen) een hechte twee-eenheid. Ze slapen vaak met z’n tweeen op ‘n kamer en runnen dan hun eigen huishoudinkje.

Series Navigation

<< BeijingDe Muur >>