Ubud, maandagavond 6 augustus 2007
Het eerste bericht uit Ubud. Hier helaas geen wireless internet verbinding. Maar aan de overkant van ons hotel is wel een internet cafe.
We zijn zondag verkast van Sanur naar Ubud. In Sanur zijn we echt bijgekomen van de reis en hebben we kunnen wennen aan tijd, temperatuur en aan rust. Ik ben 2 dagen een beetje van slag geweest door vermoeidheid, denk ik. Dit uitte zich in knallende koppijn en wat koorts. Met wat pillen achter de kiezen toch lekker kunnen genieten van rust, strand en zee. De kinderen hebben zich helemaal uitgeleefd met al dat water (zwembad en zee!!).
Zaterdagavond was er nog een dansvoorstelling bij het hotel. Was volgens kenners ter plekke een zeer goede, authentieke voorstelling en was leuk om te zien. Zondag via via een mannetje geregeld die ons naar Ubud
heeft gereden. Z’n auto had iets al te goede vering. Een primatourtje had geen kwaad gekund. De rit was geweldig: je ziet dan eindelijk echt iets van het land. Met name Lars verbaasde zich over al het idiote verkeer, zoals scooter met man met helm en kind zonder helm, een zo vol gelade scooter dat je de scooter niet meer zag en een karretje voor ons met een varken vastgebonden achterin. Uiteraard ging het varken uit logeren!?!? Roos heeft de hele reis geslapen.
In Ubud aangekomen kwamen we aan in een fantastisch hotel. Het hotel bestaat uit verschillende huisjes die tegen de rotsen naast een kloof zijn aangebouwd. (pa, wel heel veel trappen!!). Wij zitten in het Walter Spies huis. Een of andere schilder en musicus die hier in de jaren 30 heeft gezeten. Een mooi huis met 2 verdiepingen en een groot terras. Een nadeel: je hebt niet zo heel veel privacy en af en toe iets te vaak aanspraak van zeer vriendelijke mensen die vragen of alles goed gaat en hoe oud de kinderen zijn. Sowieso gebeurt dat veel. We hebben het idee dat door met kinderen te zijn je meer aanspraak hebt dan wanneer dat niet het geval is.
De omgeving ziet eruit als de bush van Burgers en klinkt ook zo. Al een paar mooie vogels en vlinders gezien.
Vandaag zijn we naar het centrum van Ubud geweest en hebben op een markt met hele kleine steegjes 4 sarongs gepast en gekocht. De zin: “it cost 120.000 roepia and now you bargain” is al veel herhaald. Lars en Roos liepen vervolgens vol trots rond in hun sarongs. Daarna zijn we naar Monkey Forest gegaan. Een bos met een paar tempels waar heel veel apen (makaken) rondlopen. We waren gewaarschuwd voor de brutaliteit van die beesten, het heeft ons toch een flesje water gekost. Roos was in het begin als de dood voor die enge apen, maar aan het eind wilde ze dat
die beesten op haar schoot kwamen zitten.
Toen we thuis kwamen was duidelijk dat de kinderen wel erg moe waren. Zij hebben wat bij het huisje gegeten en zijn vroeg gaan slapen en wij hebben net heerlijk rustig met z’n tweeen gedineerd en zitten nu op het terras naar alle oerwoudgeluiden te luisteren. We gaan morgen een olifanten-safari doen en hebben dan nog een paar dagen in Ubud voor we naar Gili Meno (eilandje bij Lombok) vertrekken.
tot zover de berichten…..
Freja